« هنگام مهرورزی ، در اندیشه نیایش ذات ملکوت و مراقبه و آن هستی بخش بی همتا باشید.
در گاه مهرورزی احساستان را مشتعل کنید، و دیگرگونی پذیرید و به رقص آیید و نوای شادی سر
دهید. باید که جای مهر ورزی را نیایشگاه خود کنید و چون راز مقدس حر متش نگاه دارید و
شتابان در پی فرجامش نباشید. ژرفتر در آن درون شوید و با وقار و متانتی تمام هر بندی را
بگسلید و هر پاره آن را به نظاره بنشینید ودر آن لحظه مو عود در عجب خواهی شد که چه
سان کلید معما به دست داشته ای و خود از آن بی خبری . آن ذات مقدس ،تو را با گشایشگری
بدین جهان هبوط داده لیک باید که آن کلید ها را به کار انداخت و روزنها برگشود. مهر ورزیدن از
پدیده های بس پر توانی است که در آن «من» از میان میرود ، حالی است آکنده از هوشیاری
محض که هر دم آن در تپش است و هست راستین را به لرزه می افکند.پس آنگاه آرام آرام بگذار
تا این حال فرا روی زیستنت قرار گیرد. باید آنچه در آن اوج مهر ورزی بر تو حادث می شود در
همه
احوال در وجودت جاری شود ، نه به سان تجربه ای زود گذر که هماره بر تو مستولی باشد.
پس از
آن است که هر چه کنی و به هر جا پای بگذاری ، چه آن دم که آفتاب بر میدمد همان
احساس را خواهی داشت که گویی آرام آرام در همه هستی در هم آمیخته می شوی و یگانه.
یا آنگاه که پشت بر زمین تکیه داده ای و اختران آسمان را در نظاره ای دگر باره آن حس در هم
آمیزی در برت می گیرد یا آنکه گویی با زمین یکی گشته ای . آرام آرام ، مهرورزی آن راز پنهان و
آن کلید گشایشگر را در دستانت خواهد داد که چه سان با همه هستی در عشق ورزی به سر بری
و پس از آن ، دیگر «من» فریب و افسانه نخواهد بود که میتوان چون افسانه ای به کارش بست
و اگر چون افسانه به کارش بندی دیگر تو را خطری نخواهد بود.»
از گفتار های اوشو