انسانی که آماده روبرویی با خداست ولی جستجو و طلب نمی کند؛ خودش آرام و آزادمنش
می شود ؛ نسبت به دیگران هم با محبت و سخاوتمند. وقتی هم که توی جاویدان را را رودرروی
خود یافت؛ هر چند تمام تو های دیگر در زندگی خود را همچون اجزایی از آن می یابد قلبا از
هیچیک از آنها روگردان نمیشود.
او رابطه با تمام توهایی که رو در رو داشته و رابطه با تمام تو هایی که خواهد دید را مقدس
می داند. او می داند که روبرو شدن با خدا مقصدی نیست که در انتهای راه مستقیمی باشد ؛
مرکز دایره ای است که تمام رابطه ها به آن میرسند.« مارتین بوبر»
مرد : برای دیدنت لحظه شماری می کنم.
زن: به یکباره تصویری زیبا از عشق در برابرت قرار داده ام دیگر به دیدن چه نیاز؟
مرد: سکوتت زیباست می خواهم آن را ببینم.
زن : شاید آنگونه نباشم که فکر می کنی .
مرد: من با فکر بدرود گفته ام.
زن: عشق است و اندوهش عشق است و اشتیاقش
مرد: اندوه ! اندوهش را نمی دانم ولی سراپا اشتیاقم
زن: یکبار میام پیشت.
این گفتگوی کوتاه را با قلم خیلی ناقصم تقدیم کردم به همه زنان و زنانی که با قلم و
احساسشان مرا بیشتر با عشق آشنا کردند. آری یک زن موجودی است که وقتی پاک و زلالی را
یافت گویی که کلیدی از اسرار را یافته باشد به او می چسبد و رهایش نمی کند و «عشق» را پله
و نردبانی می کند برای رفتن به سوی آسمان و خدا.
لحظه های با هم بودن را پاس می دارد و ارج می نهد و اگر روزگار فاصله بینشان انداخت آنگاه این
فاصله به جنبش درآورنده عشقی عمیق تر می شود.به قول مارتین بوبر در عشق انسان به
انسان یک تو باید مرتب تبدیل به« او » شود تا دوباره یک «تو » شود.
با باقیماندن در جهان نمی توان خدا را پیدا کرد. با خروج از جهان هم نمی توان خدا را پیدا کرد.
فقط اگر با تمام وجود به سوی «توی» رابطه مان قدم برداریم و تمام جهان را هم با خودمان
ببریم: آنچه جستجو نشود یافته ایم ما. «مارتین بوبر»
------------------------------------------------------------------------------------
رودر رویی من با هر تویی منزلگاهی است در راه رو دررویی من با خدا که نظری هم از آن واقعه را
به من نشان می دهد . هر چند انسان در هیچیک از این منزلگاهها به رودر رویی مستقیم با خدا
موفق نمی شود ولی همین که آماده شده و انتظار می کشد یعنی در این راه قدم بر داشته
و بی سهم نمانده است. «مارتین بوبر»
خداوند می خواهد که ما با این جهان رابطه دوستی و صمیمانه برقرار کنیم .به قول مارتین بوبر
ما باید همزمان به سوی درون تمرکز کنیم و به سوی کل جهان بیرون قدم برداریم. حرکتی در یک
قدم و در دو جهت متضاد.
به نظر مارتین بوبر از سوره والعصر در قرآن کریم سخن گفته است.خداوند در آن اثر رابطه سازی با
انسانها و توصیه آنها به حقیقت و صبوری را در درجه اول به خود انسان میداند.
پس دوستان عزیز تعجب نکنیم که گاهی دلمان برای نوشتن و اینجا تنگ می شود همه ما
می خواهیم به قول پروردگارمان عمل کنیم.