رابطه عشق را اگر محدود به میان زن و مرد کنیم جفا به مفهوم والای آن کرده ایم ولی اگر
به درک آن کمک بیشتری کنه مانعی نداره.با این توضیح به چند رابطه عشق میپردازیم:
رابطه یک طرفه عشق:
این حالتی از رابطه عشق است که که یک طرف بیشتر رابطه برقرار میکند. ممکن است حتی
فرد مقابل به آن شدت در پی رابطه سازی نباشه.بسته به خود فرد میتونه ماورایی تر بشه و
بی فایده هم نباشه در صورتی که فرد بدون اینکه خود را نفی کنه در پی خوبیها و توانایی های
فرد مقابل هم باشه .میشه گفت که در این حالت فرد عاشق با هر بار گفتن تو خودش ناب و خالص میشه.مهرورزی در این رابطه بسیار پررنگ تر جلوه میکنه .این بهترین وضعیت از رابطه یک طرفه عشق است مابقی هر چه باشه بیراه رفتن است.مخصوصا اگه به یاس و ناامیدی از به هم نرسیدن به هر دلیلی کشیده بشه.در این وضعیت فرد باید به کلی نگری در زندگی برسه و بدونه
که عشق با همه زیبایی اش همه زندگی نیست.
رابطه عشق میان دو انسان بلوغ یافته:
این حالت از رابطه عشق زیباترین حالت از رابطه عشق است. مهرورزی و احساسات خوب دیگر هست ولی همه رابطه نیست .اسرار آمیز و حیرت انگیز است. برای همین شاید هر دو انسان بلوغ یافته که باهم روبرویی میکنند احساس آشنایی و قرابت خاصی میکنند و با نگاه های هم حرف میزنند.هوش و فراست زیاد باعث شده واقعیات جهان را بخوبی درک کنند .همواره در پی رشد و خلاقیت هستند. با این همه شدت و ضعف در این رابطه هم دیده میشود بستگی دارد
به اینکه چقدر رابطه شان باجهان و مبدا هستی مستحکم باشه تا تغذیه کننده و قوام دهنده این رابطه باشه.دلم میگه این رابطه فقط آگاهی و سادگی زیادی میخواد اینکه فرد بگه من باید برای این رابطه کاری بکنم پایان آن را رقم زده است.
در رابطه عشق همیشه من و تو تویی هست بدون آنکه تو های دیگر نفی یا نادیده گرفته شوند.
رابطه ای متقابل است در هر رابطه ای من بر تو تاثیر میگذارم و تو نیز بر من تاثیر میگذاری.
در رابطه عشق من جهان را با نور تو می بینم ودر جهانگیریهای تو شریک میشوم.
کسی که هر بار تویی را ناب و خالص بدون توجه به خصوصیات اخلاقی یا جنسیتش یا سنش
مورد خطاب قرار می دهد ؛ در جهت تقویت روح توگویی خویش و رابطه با توی جاویدان قدم برداشته است.
گذشته دور:
عنوان این وبلاگ ابتدا من و تو و شرح این اشتیاق بود و مطالب آن به گفتگو درباره ریشه روابط
انسان می پرداخت.
گذشته نزدیک:
بعد عنوان آن شد ریشه ها و در پی آن بود که ریشه مسایل فردی و اجتماعی را بررسی کند بویژه بعد از انتخابات .اما مطالب آن را به دلیل ناراضی بودن از وضع موجود پاک کردم تا به
بحثی که همیشه به آن علاقه مند بوده ام ولو کوتاه بپردازم.
اکنون:
واما اکنون چرا میگم درباره رابطه عشق ؟ چون اساسا انسان در رابطه است که معنی میشه.
رابطه با اشیا بی جان اگر چه در تاریکی به نظر میاد ولی انسان همان را هم میتونه تو خطاب
کنه چون به عنوان جزیی از نظام آفرینش تسبیح خداوند رو میگه.
اما رابطه انسان و جانداران بسته به نوع آن جاندار ممکنه در آستانه کلام قرار بگیره.احتمالا به خیره شده سگ یا یک گربه به خودتون توجه کرده اید انگار میخواد چیزی بگه.
اما رابطه انسان و انسان و آن چیزی که ما از آن به عنوان رابطه عشق دو انسان صحبت میکنیم
چگونه است؟
در اینجا کلام مارتین بوبر فیلسوف همیشه محبوب من میتونه حق کلان رو ادا کنه:
از میان فضاهای رابطه ای ؛ فضای رابطه انسان و انسان مزیت خاصی دارد:
-در اینجا زبان گفتگو تکامل یافته و همچون زنجیره ای از بیان و پاسخ ؛ انسان را به انسان
متصل میکند.
-در اینجا کلامی که به زبان می آوریم ؛ با کلامی که به زبان آمده است ؛ برخورد می نماید.
-در اینجا ؛ من و تو ؛ نه فقط دو قطب یک رابطه ایم ؛ با داد و گرفت کلام ؛ شناخت و آشنایی
متقابل را هم ممکن می سازیم.
-فقط در اینجا ؛ لحظه های جدا جدای رابطه در ترکیب با زنجیره کلام متصل میگردند.
-فقط در اینجا ؛ نظر اندازی و در نظر بودن من ؛ شناختن و شناخته شدن من ؛ عشق ورزی و معشوق بودن من واقعیت های رو در رو و یگانه ای را متشکل می سازند.
-فقط در اینجا ؛ آنچه با ما روبرویی میکند ؛ در مقام متکامل ترین تو روبرویی میکند.
-اینجا بستر رودخانه عظیمی است که رودهای فرعی از دو طرف را ؛ در بر میگیرد و به دریا میریزد.
پس رابطه عشق بین دو انسان یعنی دو نفر روبروی هم قرار بگیرندو توی منحصربه فرد یگدیگر را مورد خطاب قراردهند و حتی با نگاه های هم واقعیت های این جهان را تصدیق کنند. و خواستار رشد و بالیدن یکدیگر باشند.
پس مفهوم رابطه عشق بین دو انسان مفهومی فراگیر دارد و درست نیست که کسی بگوید که من عشق را در ارتباط با فرد خاصی درک میکنم.اینگونه نگرش جفا به مفهوم والای عشق است.
بحث در مورد رابطه عشق طولانی و بضاعت من کمه دوست دارم دوستانم اینها را مورد نقد قرار دهند.