قصه عشق

یا لطیف

دوباره پیشم آمد

می دانستم که می آید

اول بار من به نزد او رفته بودم

تشویش عشق را در نگاهم دیده بود

من به دنبال عشقی ناب و پوینده بودم

که پروردگار نیز از آن راضی و خشنود باشد

می دیدم که در نگاه او نیز عشق کودکانه نیست

و آمدنش از روی اشتیاق فراوان است

از من خواست که در ادامه راه و در زندگی نیز با او باشم

گفتم افسوس

تو نمی دانی که این روزگار بی رحم است و خوبها را کمتر به هم می رساند؟

اما چون برایم خیلی عزیزی از خدا می خواهم

آنکه با تو در زندگی همراه می شود لااقل بی آزار باشد و سد راهت نشود

و اگر بگویم آنکه برای دینداری ارزش قائل است دارای این ویژگی است

بیراه نگفته ام.

در حالیکه سرش پایین بود و من نمی دیدم اشکهایش را

گفت :به چشمانم بنگر این گریه ها که می بینی هیچکدامش از من نیست

گناه من نیست که سراپا اشتیاق در برابرم ظاهر شدی

 و از دل خودت گفتی و گاهی از دل دیگران

و چه خوب هم گفتی .خوب حالا بگو من چه کنم؟

گفتم: تو فکر می کنی ما با هم نیستیم

چرا که او خود عاشقان کویش را یاری می کند تا

مرزهای زمان و مکان را در نوردند و زمان و مکان برایشان بی معنی شود.

این را که گفتم کمی آرام شد گر چه خودش هم قوی بود و منتظر تلنگری

دوباره موجی سهمگین نمی دانم از کجا آمد و ما را با خود برد

گفت که ساحل آرامش بر شما حرام است حرام.