از درد تا شوق

خدواند انسان را با درد و رنج آفرید و آن را وسیله رشد و به کار انداختن نیروها و تقرب به خویش  

قرار داد. 

از درد گفتم و نمی دانم چرا به گمانم شمار انسانهای بی درد رو به فزونی است. انسانهایی  

که  نمی خواهند هیچ دردی داشته باشند حتی برای مدتی محدود .نمی خواهند با هیچ چالشی روبرو شوند.

انسانها بسته به نوع نگاه و میزان آگاهی و رشد شخصیتشان درد های مختلف دارند ؛ مثلا آقا محمود خودمان  درد و دلمشغولیش حفظ جایگاه سیاسی و انرژی هسته ای است ؛ خدا کند 

 که وضعیت بیکاری  و زندگی شرافتمندانه انسانها نیز دغدغه اش باشد. 

انسانهایی را می بینی که ظاهرا هیچ دردی ندارند ؛ زن خوب و یا شوهر خوب فرزندان خوب و  

کار مناسب ؛ ولی هنرمندند و درد و غم های متعالی دارند و می آفرینند که باعث رشدشان میشود. 

اگر درد نبود انسانهای با دردهای مشترک هم مقابل هم قرار نمی گرفتند و تنها می ماندند.  

ما بعضی دردها را بد میدانیم و بر نمی تابیم ؛ مثلا مدتی با مرد یا زنی زندگی کرده ایم  که  

مناسب ما نبوده است ؛ ولی اگر خوب ببینیم می بینیم اینها بد هم نبوده و حتی لازمند ؛ وگرنه  

چگونه قدر مرد یا زن خوب را میدانیم.