از یک معنا وابستگی خوب است؛ چون انسانهایی هستند خودساخته و رشد یافته که شایسته رابطه سازی و تو گفتن های ما هستند. وقتی انها را با تعهد و قلبا صدا میزنیم ؛خودمان رشد میکنیم ؛ اگر خلق و خوبی هم دارند از آنها تاثیر میگیریم. به نظرم این وابستگی بد نیست چون
با با یه لطافتی رشد خود را وابسته به فرد مقابل می کنیم.
وابستگی موقعی بد می شود که خود را و امکانات خود را فراموش کنیم و همه دلخوشی ما
طرف مقابل شود .همه سرخوردگی های ما هم از اینجا ناشی میشود و دوست نداریم که
فرد مقابل هیچ موقع از ما دور شود ؛ غافل از اینکه اگر به خودمان خیلی نزدیک شویم ؛ این
دوری خودش موهبت است و سر آغاز عشق و تو گفتن ها دوباره.
عجیب نیست ؟ یکی دلخوش است به آنچه آرزو و دست نیافتنی است و یکی دلگیر از آن.
برای رابطه باهرچیزی یا کسی باید خصوصیاتی که می شود به اونسبت داد را حتی برای مدت کوتاهی کنارگذاشته و فراموش کنیم تا با خودش روبرو شده ؛رابطه واقعی برقرار کنیم.
آزادی بارزترین ویژگی انسان است ؛ برای آن است که هیچ کودکی مدت زیادی در آغوشت
نمی ماند ؛ و یکی را می بینی که نگاه محبت و عشق را بالاخره می یابد هر چند بر اساس
قرار داد های بشری تحت تملک یا اسیر کسی باشد.