غم متعالی

عمیقترین غم متعالی در زندگی ما ؛ از آن منشاء میگیرد که توی تمام رابطه های ما باید به اویی 

تبدیل گردند .هر چند که در جریان رابطه مستقیم و بی واسطه ؛تو؛ حاضر و منحصر به فرد بوده باشد ؛ به محض آنکه رابطه جریان خودش را طی کند یا به واسطه هایی غیر مستقیم شود ؛ به جزیی از اجزاء و واقعیتی میان واقعیت های جهان تبدیل میشود. 

انسانی که تا این لحظه توی منحصر به فرد و فراگیر من بود ولی اجزاء و جنبه هایی نداشت ؛ انسانی که حضور داشت ولی در دست قرار نمیگرفت ؛ انسانی که تجربه می یافت ولی قابل 

تجربه نبود ؛ ناچارا به اویی میان او ها و جمعی از کیفیت ها و کمیت ها تبدیل میشود. 

اکنون من میتوانم رنگ مو و صدای سخن و منش بخصوص او را شناسایی کنم . و تا زمانی  

که به چنین تفکیکاتی موفق باشم ؛ او هم نمی تواند توی من باشد یا توی من بشود. 

از طرفی هر اویی در جهان میتواند قبل و بعد از آنکه او بشود ؛ در برابر هر منی ؛ تو هم بشود. 

او پیله است و تو  پروانه ولی نه به صورت واقعیت های جدا جدا ؛ مشخص و مجزا ؛ بلکه به 

 صورت دوگانگی های به هم پیوسته و گره خورده و همزمان.