من و تو و گوشه ای از شرح اشتیاق

وقتی با انسانی روبرو میشویم ؛ شاید بی آنکه بخواهیم از خود فراتر میرویم و متوجه دیگری

و دانش و آگاهی های او میشویم . و آن دیگری همان توست که در محاوره هایمان زیاد این

واژه را بکار میبریم.

ما این واژه را براحتی بکار میبریم ؛ چرا که انسان روبرو را بی آنکه آگاه باشیم از مقام تو

تنزل داده ایم و قابل شناسایی در محدوده زمان و مکان کرده ایم و این خواست خداوند بوده

 که آنچه در این جهان زندگی میکند از مقام بی ثبات و پر خطر تو فاصله بگیرد و در جایگاه

امنی زندگی کند.اما واقعیت همانطور که اشاره شد این است که تو قابل تجربه نیست و

نمی توان او را در پیوستگی زمان و مکان و یا نظام خاصی قرار داد .

لذا بزرگان معرفت وقتی واژه تو را به کار میبرند همواره حسی غریب و آمیخته با احترام

و امید و اشتیاق به همراه دارند.اهل معرفت بدلیل اینکه همواره خود را صفا میدهند و

می پالایند در مواجهه با هر فردی کل یگانه و منحصر به فرد او را میبینند و با آن کل یگانه

و منحصر به فرد رابطه بر قرار میکنند و کاری به این ندارند که فرد مقابل دارای چه خصوصیات

اخلاقی یا ارثی است چرا که امید و اشتیاق دارند که همه انسانها در قاموس آفرینش

خود را به مقام تو نزدیک میکنند و چون توی جاویدان یگانه و جاویدان میشوند.

                                                                         با استفاده از نظرات مارتین بوبر