حسرتهای زندگی

امروز صبح از بزرگان خواستم تا طلیعه آفتاب‌‌ مرا همراهی کنند و از حسرتهای زندگی

در گوشم نجوا کنند.آنچه از صحبتشان بر می آمد این بود که:

حسرتهای ما شاید کلیتی داشته باشد به اندازه کلیت حیات که هیچگاه به یک یا چند چیز

 محدود نمی شود.

اسرارآمیز باشد به اسرارآمیزی رازهای نهان زندگی که همواره ما را به خود مشغول داشته

 و به سوی خود می کشند.

لطافتی داشته باشد به لطافت عاشقانه زیستن.

اندوهبار باشد برای گلهایی که می توانست از هر شاخه توانایی ما بشکفد تا بتوان نام

 انسان خلاق بر روی ما گذاشت.

زجرآور باشد برای آن موقع که از کنار هر نشانه ای یک خوب یا یک راهنما براحتی می گذریم.